Pałac Karnickich stojący przy Alejach Ujazdowskich pod numerem 39 został wzniesiony w roku 1877 według projektu architekta Józefa Hussa. Jest wybitnym dziełem neorenesansu w Warszawie z architekturą nawiązującą do wzorców włoskich jednak widoczne są też wyraźnie wpływy berlińskie, czego potwierdzeniem może być fakt, że Pałac mógł zostać zbudowany na wzór berlińskiego Domu Gersona przy Bellevuestrasse. Pałac Karnickich był siedzibą senatora Jana Karnickiego i powstał jako niewielki, acz wytworny miejski pałacyk. Fasada budynku przypomina willę i cechuje się formami późnego włoskiego renesansu.
Oto jak Pałac został opisany na stronie niemieckiego instytutu historycznego, który się w nim mieści: http://www.dhi.waw.pl:
"Gzymsy
dzielą oba górne piętra, zdobi je gzyms koronujący i kroksztyny. Nad nimi
znajduje się jeszcze attyka. Loggia z kolumnami korynckimi na pierwszym i
drugim piętrze dopełnia harmonijnego wrażenia całości.
Okna loggii
są na pierwszym piętrze u góry okrągłe, na drugim prostokątne. Swoisty kształt
mają także obramienia okienne w tym segmencie nieznacznie wysuniętej fasady. Na
pierwszym piętrze część belkowania podtrzymują pilastry. Na drugim natomiast
zastosowano skromniejsze obramienia okien z prostymi gzymsami nadokiennymi.
Bardzo pięknie opracował Huss także prawą część fasady nad wejściem do budynku.
Obok okien znajdują się tam blendy (tj. ślepe otwory), połączone z nimi
wspólnymi obramieniami, co sprawia, że ta część fasady wygląda na nieco szerszą
niż w rzeczywistości.
O
architektonicznej kreatywności Hussa świadczy również wjazd na dziedziniec, na
którym przez wiele lat, aż do okresu powojennego, znajdował się zieleniec. Tę
skromną lecz wytworną część budynku podkreślają toskańskie pilastry wspierające
łuki jarzmowe. Owe okrągłe łuki kontrastują z płaskim stropem, dzięki czemu
brama wjazdowa sprawia wrażenie przestronniejszej. Fasada od strony dziedzińca
otrzymała o wiele skromniejszy wygląd niż fasada od strony ulicy, ale i ona
została podzielona przez lizeny, przebiegające z góry na dół przy bramie
wjazdowej. W drugiej części fasady na pierwszym piętrze widnieje balkon z
ozdobną żeliwną balustradą. W pałacu znajdują się dwie klatki schodowe. W
środkowej części budynku, na wysokości loggii i nieco poniżej, mieszczą się od
strony ulicy i dziedzińca duże, czworokątne sale reprezentacyjne."
Do wybuchu II wojny światowej pałac zamieszkiwało wiele znamienitych osób. Jego pierwotny właściciel Jak Karnicki, polski szlachcic pochodzący z Inflant pozostawił go swojej córce, która po jego śmierci sprzedała Pałac 14 stycznia 1905 roku hrabinie Annie Komar-Gawrońskiej, w której posiadaniu pozostał on do roku 1943. Tuż przed końcem II wojny światowej Pałac nabył Jerzy Woynicz-Sianorzęcki, który zmarł podczas powstania. W czasie powstania w pewnym stopniu zniszczeniu uległo wyposażenie pałacu.
W okresie PRL Pałac został odebrany właścicielom. Zagnieździły się w nim rozmaite instytucje państwowe, które dokonały wielu zmian niszcząc zabytkową tkankę architektoniczną.
W 1995 Anna Sianożęcka odzyskała Pałac na własność. Rok później Pałac nabył Zbigniew Niemczycki i zlecił jego renowację, podczas której wymieniono stropy, schody wyłożono jak niegdyś białym marmurem karraryjskim, a na podstawie zachowanych fragmentów zrekonstruowano również sztukaterie. Od nowa powstały malowidła na szkle w ślepych otworach ściany zachodniej dawnej północnej klatki schodowej.
Pałac Karnickich dzięki udanej renowacji może znów cieszyć oczy przechodniów i jego użytkowników i przypominać o latach świetności i o rozwoju Warszawy w czasach belle epoque.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz