Zamknięte powieki Warszawy, która nie śpi,

Płynie w marzeniach miasto i niczym w pieśni,

Wspomnienia wracają z wtórnością refrenu,

I chcą pędzić w miasto, wciąż dalej- ku niemu,

Wśród gwaru ulic stoją stare mury,

I lśnią blaskiem słońca nawet w dzień ponury,

Światło poezji w nich tkwi- wcale nie blade!

Gdyż dostrzec je można patrząc w zdobna fasadę,

Wbić wzrok można mocno w bogactwo wykuszy,

Liściaste motywy niczym w leśnej głuszy

Pną się wciąż wyżej pomiędzy piętrami,

I stroją kamienicę niczym damę szatami,

I stoi tak strojna lśniąc się w słońcu bielą,

Czekając cierpliwie aż ją powielą,

"Czyż każdy budynek w swej z betonu tuszy,

Nie chciałby mieć jak ja zdobnych wykuszy?

I wokół okien rzeźbionych detali,

By się nimi wszyscy mogli zachwycać z oddali?"

Tak Warszawę po cichu kamienica pyta,

Być może to tajemnica nie odkryta,

Lecz Stolica historią nauczona uderza w gwarę,

Wszystko, co piękne dziś- jest tylko stare.

Architektura przedwojennej Warszawy, a przede wszystkim kamienic z przełomu wieków kryje w sobie tyle piękna, że można posądzić jej architektów o to, że byli poetami.

Poetami, którzy od swoich literackich kolegów po fachu swe emocje zamiast na kartkę przelewali na fasady kamienic tworząc z nich dzieła sztuki. 

Kamienica przy Hożej 41 jest wybitnym przykładem, że poezja może zostać zaklęta także na murach. Dom został zbudowany w 1911 roku według projektu architektów Heppen/ Czerwiński dla Janiny Macierakowskiej. Reprezentuje styl wczesnomodernistyczny, lecz z bardzo silną reprezentacją elementów secesyjnych takich jak wykroje niektórych okien, obłe wykusze w elewacjach i roślinna dekoracja imitująca liście dębu. Właśnie te dekoracje ubogacają tę 6 piętrową kamienicę stanowiąc jej największy atut. Spoglądając na dekoracje fasady i jej żywe motywy możemy odczytać w nich historię zapisaną emocjami architektów. Cała dekoracja poprzez bogactwo elementów zdaję się żyć, a jej różnokształtne formy zdają się imitować strofy wiersza, który zamiast na kartce spoczął na ścianie kamienicy. Ten dom żyje i opowiada barwną historię, która zdecydowanie bardziej porywa odbiorcę, niż proste w swej formie wiersze białe współczesnych budynków.